Η 21η Μαρτίου είναι παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού. Οι μαθητές της Γ' τάξης του 11ου Δημοτικού Σχολείου Ν. Ιωνίας Βόλου, θα παρουσιάσουν σε γονείς και μαθητές τη Διαπολιτισμική Δράση τους με τίτλο "Γνωρίζουμε τον Άλλον". Στο πρώτο μέρος θα γίνει παρουσίαση εικόνων με σχολιασμό των μαθητών. Στο δεύτερο μέρος θα παρουσιάσουν το παρακάτω θεατρικό δρώμενο. Η Α' σκηνή είναι διασκευή κειμένου του δασκάλου που εμπλουτίστηκε με φράσεις-προτάσεις των μαθητών. Η Β' σκηνή είναι διασκευή κειμένου από το βιβλίο της Γλώσσας.
Α σκηνή
Αφηγητής Α: Μια ώρα με τα πόδια μετά από το χαρούμενο λιβάδι με τις μαργαρίτες, υπήρχε το κόκκινο λιβάδι. Όλοι έλεγαν πως ήταν το ομορφότερο λιβάδι που είχαν δει ποτέ. Κάθε άνοιξη ήταν γεμάτο κατακόκκινες παπαρούνες. Οι παπαρούνες ήταν πολύ αγαπημένες και ζούσαν χαρούμενες και ευτυχισμένες όλες μαζί.
Ώσπου ένα πρωινό βλέπουν ανάμεσα τους να έχει φυτρώσει μια μαργαρίτα. Οι παπαρούνες στην αρχή ξαφνιάστηκαν. Άλλες τρόμαξαν, άλλες φοβήθηκαν κι άλλες έβαλαν τις φωνές.
Παπαρούνα: Τι θέλεις εσύ στο λιβάδι μας; Από πού μας ήρθες απρόσκλητη; Δε σε θέλουμε στο λιβάδι μας. Φύγε τώρα.
Κοκκινάρας Παπαρούνος: Δε σε θέλουμε, να πας από εκεί που ήρθες. Αυτό το μέρος είναι δικό μας και δε θέλουμε ξένους. Τι σε φέρνει εδώ στο λιβάδι μας;
Μαργαρίτα: Γεια σας. Είμαι η Μαργαρίτα Ρίτα. Μόλις μετακόμισα. Είμαι από μακριά, αλλά τώρα δεν έχει σημασία αυτό. Αυτό που έχει σημασία είναι να γίνουμε καλές φίλες, αν το θέλετε φυσικά.
Αφηγητής Β: Η κίτρινη μαργαρίτα έσκυψε το κεφαλάκι της κι ένα δάκρυ κύλησε στα πέταλα της. Η φωνούλα της ήταν χαμηλόφωνη, ίσα –ίσα που την άκουγε ο διπλανός της.
Μαργαρίτα: Μα εγώ δεν ήρθα να σας κάνω κανένα κακό. Ούτε την τροφή σας, ούτε τον ήλιο, ούτε το χώμα σας θα πάρω, γιατί μπορούμε όλα να τα μοιραστούμε. Λουλούδι του Θεού είμαι κι εγώ. Σας παρακαλώ αφήστε με. Δε γίνεται να φύγω, εδώ έχω φυτρώσει. Δεν πιστεύω να με ξεριζώσετε από εδώ, θα μαραθώ.
Βάσιας Παπαρούνος: Δεν πειράζει που ήρθες. Λουλούδι σαν εμάς είσαι.
Αφήστε την να μείνει εδώ και θα δείτε πως θα γίνουμε οι καλύτεροι φίλοι.
Β' σκηνή
Αφηγητής Α: Κάποτε υπήρχε ένα λιβάδι. Όλοι έλεγαν πως ήταν το ωραιότερο λιβάδι που είχαν δει. Ήταν γεμάτο κάτασπρες μαργαρίτες. Οι μαργαρίτες ήταν πολύ αγαπημένες και περνούσαν όμορφα μαζί. Ώσπου μια μέρα μια παπαρούνα φύτρωσε δίπλα τους. Σε λιγάκι μαζεύτηκαν όλες οι μαργαρίτες γύρω από το καινούριο φυτό. Άλλες το κοίταζαν με περιέργεια, άλλες με θαυμασμό κι άλλες του γύρισαν την πλάτη, γιατί δεν το ήθελαν στο λιβάδι τους.
Ψηλομύτα Μαργαρίτα: Αυτή είναι κατακόκκινη κι εμείς ολόασπρες. Κοίτα πως διαφέρει από εμάς. Κοιτάξτε τα φύλλα της πόσο άγρια είναι! Και το κοτσάνι της είναι όλο αγκάθια! Μας χαλάει την ομορφιά του λιβαδιού. Δε θέλω ένα τέτοιο λουλούδι δίπλα μου.
Γιαγιά Μαργαρίτα: Τι είναι αυτά που λέτε; Ο παππούς σας, που είχε πολλούς φίλους, μου έλεγε πως υπάρχουν και αλλού λιβάδια που έχουν μαργαρίτες και παπαρούνες μαζί. Αυτός και οι φίλοι του περνούσαν πολύ ωραία εκεί, γιατί και οι παπαρούνες είναι λουλούδια σαν κι εμάς. Γι’ αυτό εγώ σας λέω να την αφήσουμε να μείνει μαζί μας. Δεν πρόκειται να μας κάνει κανένα κακό.
Μαργαρίτα: Τι λες; Κι αν δίπλα σ’ αυτήν την παπαρούνα ξεφυτρώσει κι άλλη και κάνουν παπαρουνάκια, τότε θα γεμίσει το λιβάδι μας με παπαρουνοπαιδάκια. Δε θέλω τα μαργαριταράκια μου να παίζουν μαζί τους.
Μαργαρίτα: Τι λες; Κι αν δίπλα σ’ αυτήν την παπαρούνα ξεφυτρώσει κι άλλη και κάνουν παπαρουνάκια, τότε θα γεμίσει το λιβάδι μας με παπαρουνοπαιδάκια. Δε θέλω τα μαργαριταράκια μου να παίζουν μαζί τους.
Μαργαριταράκια: Γαμπρός ο χρυσομπάμπουρας, νύφη μια χρυσαλλίδα, κουμπάρα η χρυσόμυγα ευχή μια ηλιαχτίδα.
Κάτω από το παπαρουνάκι αλλάζουν δαχτυλίδια και πλέκει ο ήλιος χρυσικός χρυσαφικά στολίδια.
Μαργαριταρένιος Μένιος: Μα τι είναι αυτά που ακούω… Αυτή διαφέρει από εμάς. Πώς μπορούμε να ταιριάξουμε;Μαργαρίτα Ρίτα: Κι εμείς οι μαργαρίτες διαφέρουμε μεταξύ μας κι όμως ταιριάξαμε.
Μαργαρίτα Ρίτα: Αν μετρήσουμε τα φύλλα μας, τα κοτσάνια μας και τις ρίζες μας θα βρούμε πολλές διαφορές.
Αφηγητής Β: Έτσι με τον καιρό, άρχισαν να γίνονται φίλες με την παπαρούνα. Περνούσαν πολύ καλά όλες παρέα. Η παπαρούνα είχε γίνει μέλος της ομάδας τους, κι ας ήταν κατακόκκινη. Κατάλαβαν πως ούτε το φαγητό τούς τρώει ούτε τον ήλιο τούς παίρνει. Έφταναν όλα για όλους. Είχαν ακούσει μάλιστα τους ανθρώπους να λένε πως, τώρα που το λιβάδι ήταν ασπροκόκκινο, τους άρεσε περισσότερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου